Kawabata japoński pisarz, który w
1968 r. otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Urodził się w Osace w bogatej i
wykształconej rodzinie, którą stracił w wczesnym dzieciństwie. Ukończył studia
na Uniwersytecie Tokijskim. Do najważniejszych utworów japońskiego pisarza
należą: Kraina śniegu, Głos góry, Tancerka z Izu, Kioto
oraz dwie pozycję o których mam zamiar pisać. Mianowicie: Tysiąc żurawi i Śpiące
piękności.
Kawabata cechuję się
charakterystycznym lakonicznym stylem pisania, bardzo oszczędnym w doborze
środków wyrazu, powodującym to, iż czytelnik sięgając po pozycje japońskiego
prozaika ma do czynienia z naszkicowanym rysunkiem, w którym użyto mało kresek
to prezentacji obrazu.
Tysiąc żurawi, jest to powieść, która prezentuje historię młodego
mężczyzny o imieniu Kikuji, którego poznajemy przy opisie ceremonii picia
herbaty. Jak okazuje się, bardzo istotne wydarzenia dla życia tego człowieka,
będą miały miejsce właśnie przy tej okazji. Kawabata w swoim utworze pragnie zaprezentować
ducha japońskiej kultury i obyczajowość azjatycką. W detalach maluje swoim
piórem tradycyjne ceremoniały zachowań. Kikuji zostaje zaproszony na cerownie
picia herbaty przez Chikako kobietę, która była kochanką jego ojca i którą
zapamiętał z dzieciństwa z charakterystycznego znamienia znajdującego się na
jej piersi. Kobieta owa, którą widział nago będąc dzieckiem z jednej strony
przeraża go, czuję lęk związany z jej osobą, a z drugiej strony fascynuje się ją. Jak
okazuje się Chikako zaprosiła Kikujego w celu prezentacji młodej kobiety, którą
od razu zauważył bohater w związku z jej niebanalną urodą oraz pięknym kimonem
w wzory żurawi. Mimo tego, że Kikuji przeciwstawia się swatce to nie może
przejść obojętnie wobec pięknej kobiety o imieniu Yukiko. W dalszej części
książki poznajemy historię romansu jego ojca z
Chikako i Pani Otą oraz tym jak Kikuji przeżywa miłość do kochanki
swojego ojca oraz po jej śmierci, do córki tej kobiety - Fumiko. Ostatecznie
żeni się z kobietą nieskazitelnie czystą, z którą nie sypia po ślubie, żeby jej
nie zbrukać. Ową kobietą jest tytułowa dziewczyna, która była ubrana w kimono w
żurawie.
Autor skupił się na wątku miłosnym
głównego bohatera prezentując jego wahania i rozważania dotyczące natury
miłości. Uwypuklił też motyw przemijania i skupił się na psychice bohaterów ich
motywach podejmowania decyzji. Często stosowane są metafory, które nade
wszystko ukazują złożoność emocji i wyrazu, powagi spraw związanych z stanami
wewnętrznymi bohaterów wplatając w nie tradycyjne obrządki kultury japońskiej. Książka
z dziwny sposób rozpoczyna się i podobny ma koniec. Nie zawsze w życiu jest
tak, że to co piękne, istotne i wartościowe musi trwać wiecznie oraz istnieć w
życiu człowiek, aż do końca jego żywota. O tym mówi relacja uczuciowa Kikujego
i Fumiko. Autor bardzo wyraźnie zwraca uwagę na czystość czytelnikowi,
pokazując to, że ma ona wymiar duchowy i stanowi określony fundament
niewinności i piękna człowieka oraz jakąś nieokreśloną dozę doskonałości. Zarówno
w tej jak i kolejnej przez moja osobę omawianej powieści japońskiego autora
można zauważyć fascynację lub fetysz dotyczący piersi kobiecych. Może
dostrzegam tą kwestie ze względu na to, iż reprezentuje mężczyzn lub to zwykle
zboczenie zawodowe, które od razu wyostrzyło się mi i zaczęło razić.
W powieści Śpiące piękności, autor dotyka czytelnika niezwykłą magią, która
charakterystyczna jest w powieściach realizmu magicznego, gdzie do samego końca
mamy do czynienia z niezwykłością obrazu, który doszczętnie pochłania i
ciekawi. W wyniku polecenia stary człowiek o imieniu Eguchi trafia do
tajemniczego domu, w którym wynajmuje się na noc kobiety, z którymi co istotne
nie można obcować oraz są one usypiane farmakologicznie. Takie są zasady wstępu
do owego domu. W powieści prezentowane są odwiedziny owego starca, który śpi
przy boku pięknych młodych ciał, wspominając swoją przeszłość, określone
romanse i kobiety z nimi związane, podziwiając urodę dziewczyn przy których
zasypia. Główny bohater wychodzi z założenia, że starcy którzy odwiedzają to
miejsce nie są już mężczyznami z powodu braku
możliwości uprawiania seksu, więc w ten sposób chcą jeszcze poczuć się
mężczyznami. Eguchi nie myśli w ten sposób o sobie, bowiem mimo swojego wieku
jest zdolny do tej czynności. Kawabata prezentuje czytelnikowi starość, która
jest nieuchronna oraz ponownie czystość związana z dziewictwem wszystkich
kobiet usypianych w tajemniczym domu.
„Piersi dziewczyny były chyba pięknie zaokrąglone, gdyż przyszło mu na
myśl to dziwaczne pytanie: dlaczego wśród wielu rozmaitych stworzeń ziemskich
tylko piersi kobiety, przedstawicielki rodzaju ludzkiego, w ciągu długiej
historii otrzymały tak piękny kształt? Czyż piękno piersi kobiecej nie mogłoby
być powodem opromienienia blaskiem chwały dziejów ludzkości?"
"...dla starych - śmierć, dla młodych – miłość, śmierć zdarza się tylko
jeden raz, miłość wielokrotnie się powtórzy."
„...to tylko kobieta ma dar wybaczania nawet największym grzesznikom. A
może jest to tylko sentymentalizm lub apatia, w każdym razie na pewno w ten czy
inny sposób kobieta zbawia mężczyznę.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz